مدل مکان یابی مراکز اورژانس در راههای برون شهری

روزانه افراد زیادی در معرض تصادفات وسایل نقلیه درراه های برون شهری قرار میگیرند که احتیاج به دریافت تمهیدات فوری برای نجات دارند. با توجه به اینکه سرعت در این گونه معابر بالا می باشد، مسلماً شدت حادثه نیز زیاد بوده و ریسک خطر بالایی را در بردارد. اولین گام که در این گونه موارد برای نجات جان انسان های درگیر مطرح می شود اعزام کمک های اولیه پزشکی است. کمک های اولیه پزشکی به طورمعمول توسط مراکز خدمات فوریتهای پزشکی ارائه می رود. یکی از مهم ترین پارامترها در ارائه باکیفیت خدمات فوریتهای پزشکی، زمان ارائه این خدمات است. محل پایگاه های خدمات فوریتهای پزشکی نقش بسیار اساسی در کاهش زمان پاسخ به تقاضا دارد، و ازاین رو، مکانیابی این پایگاه ها از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. تعیین محل و تعداد پایگاه ها با استفاده از مدلهای مکانیابی صورت می پذیرد. هدف این مدل ها عمدتاً بدست آوردن حداکثر پوشش تقاضا با توجه به محدودیت موجود می باشد. در این پایان نامه ابتدا مدلهای موجود مکانیابی موردبررسی قرارگرفته و نقاط قوت و ضعف آنها مشخص شده است. سپس، با در نظر گرفتن این مدل ها و با توجه به محدودیت های موجود، سعی در توسعه یکی از مدلهای مناسب برای شبکه مورد بررسی، گردید. مدل پیشنهادی برای محور ارتباطی مشهد قوچان، به عنوان مطالعه موردی، مورد آزمایش قرارگرفته است. برای این منظور ابتدا اطلاعات تصادفات و همچنین محدودیت های هندسی و سرعت در این شبکه برداشت گردید. سپس با توجه به محدودیت های هندسی، اقدام به ناحیه بندی شبکه گردید و در ادامه میزان حادثه خیزی هر ناحیه با توجه به تصادفات فوتی و جرحی و مدت زمان سفر در هر ناحیه، برآورد شد. در قدم بعد سعی شد با واردکردن این اطلاعات به مدل اقدام به مکانیابی پایگاه های اورژانس با هدف پوشش بیشینه گردد. نکته قابل ذکر، کاهش کارایی هر پایگاه با توجه به فاصله زمانی که از هر ناحیه موردتقاضا دارد، می باشد. در واقع با افزایش فاصله زمانی، عملکرد سیستم امدادرسان نیز به سمت صفر میل خواهد نمود. همچنین محدودیت شعاع استاندارد 20 دقیقه نیز برای مدل منظور گردیده است. درنهایت و با توجه به پردازش مدل، معین گردید که اگرچه تعداد 6 پایگاه به جهت پوشش تمامی نواحی کافی می باشد، ولی به جهت افزایش کارایی و بهره وری سیستم امدادی، لازم است که 8 پایگاه در شبکه موردبررسی تأمین گردد. علاوه بر این مشاهده شد که در صورت عدم داشتن بانک های اطلاعاتی مناسب به جهت تحلیل کمی، تجربه می تواند، با دقت نسبتاً خوبی، در مکانیابی این پایگاه ها به صورت کیفی، مفید واقع شود.